The Stone Carrier

Op een eiland in de zee was er een klein dorp. In dit dorp had elke persoon een taak uit te voeren in overeenstemming met hun gift.

Jacob was een Sweep omdat hij goed in het opruimen van rommel van andere mensen was.

Truman was een botenbouwer want hij goed in het kalmeren van de wateren rond hem was.

Alva's taak was om een ​​Tender van dieren, want hij was goed in het bij elkaar houden van iedereen en zou altijd kijk uit voor degenen die afgedwaald.

Dan was er Maya. Ze was een Steen Carrier en dit is haar verhaal.

Wanneer Maya was een meisje dat ze was de meest gevoelige kind in het dorp. Iedereen die haar ontmoette waren zeker dat ze zou opgroeien tot een luisteraar, voor haar beleving was enthousiast.

De rol van de luisteraar was zeer hoog aangeschreven in het dorp voor iedereen nodig voorzieningen die u te bieden had.

Maya had een gave om te luisteren naar wat de mensen zeiden tegen elkaar en dan hen te helpen om elkaar te begrijpen. Dit was nodig omdat de mensen niet altijd zeggen wat ze echt bedoeld en zo nodig een constante interpretatie.

"My, wat een mooie jurk die je op mijn lieve," zoals gezegd door een vrouw aan een andere wie ze een hekel echt bedoeld iets heel anders. Het betekende, "Ik wou dat ik zag dat goed" of "Ik hoop dat je valt in een plas modder."

Ook een man kon zeggen tegen zijn partner, "Ik luister," toen hij wilde zeggen: "Ik ben niet geïnteresseerd genoeg in wat je zegt om aandacht te besteden, maar wil niet te kwetsen uw gevoelens. "

Soms, zouden de mensen ook zeggen: "Ik haat je." Als ze echt bedoeld, "Ik hou van je."

Oh het was een zeer ingewikkelde roeping die Maya geërfd had en ze wist het. Ze werkte hard om haar best te doen.

In het kader van haar opleiding kreeg ze te horen dat ze zou hebben om weg te stappen van haar eigen emoties.

"Je moet niet vergeten, krijg je allemaal in omgewoeld. Je bent te gevoelig voor je eigen bestwil. Om anderen te helpen," haar professor had gezegd. "Je moet geen aanstoot te gemakkelijk maken. Ook moet je niet beginnen met het lezen van te veel in wat de mensen zeggen."

Probeer als zij zou kunnen, Maya kon niet voelen van dingen te stoppen. Wanneer mensen vochten ze voelde boos. Toen ze huilde, huilde ze met hen. Toen zei iemand dingen te kwetsend zijn ze voelde de pijn voor de mensen om haar heen. Zij niet alleen luisterde, hoorde ze.

"Maya", haar professor zei. "Ik heb een remedie voor je emotionele gehechtheid."

Hij gaf haar een grote, stevige, canvas zak met een schouderriem.

"Elke keer als je over te voelen gekwetst door iets of iemand zijn tegen je zegt ik wil dat je een steen nemen van de grond en zet het in deze zak," adviseerde hij. "Aan het eind van de dag dat ik wil dat je de zak te nemen en leeg hem in de zee."

Dit leek een prachtige oplossing voor Maya en zo nam ze de zak. Voor de eerste paar dagen van het plan werkte goed. Ze zou met mensen praten en dan naar buiten gaan en schuren het dorp voor rotsen. Ze verzamelde een rots voor elke lichte en scherpe woord. Vervolgens gooide ze ze op een hoop aan de kust.

Na een week van het verzamelen van de rotsen ze groeien moe. Ze besloten om een ​​paar dagen te wachten alvorens de lange wandeling naar de kust om de rotsen te dumpen.

De tas werd zwaarder door de dag en ze hield zichzelf te vertellen dat het tijd was om hen te lossen, maar een of andere manier leek ze niet in staat om hen te laten gaan.

Maya had genomen om de besteding van haar 's avonds het catalogiseren van de stenen. "Ik heb dit donkerblauw ene na die man zei mijn Listening werk nodig", zei ze tegen zichzelf. "Dit oranje werd gevonden na die verschrikkelijke vrouw zei dat mijn haar te lang was."

In plaats van zichzelf te bevrijden van de bagage, Maya had geleerd om te koesteren. De weken werden maanden en binnenkort Maya gestopt Luisteren naar anderen en werkte alleen voor zichzelf. Ze bracht uren luisteren naar de woorden van andere mensen en op zoek naar betekenissen die dieper en soms donkerder waren.

Haar rug begon te buigen en ze uitgemergeld en boos kijken geworden.

Haar professor, ontbreekt haar op klasse, zocht haar uit. Hij was diep bedroefd door wat hij vond.

"Kind, kind," kreunde hij. "Wat heb je gedaan om jezelf? Heb ik je niet vertellen om de stenen in zee te gooien?"

Maya haren. Heeft hij haar een dwaas denkt? Dacht hij dat ze zou altijd naar hem luisteren en doen wat hij geadviseerd? Zij was een wijze vrouw en had een ware roeping als Stone Carrier gevonden. Ze wist dat haar bedrijf beter dan wie ook. Ze zou niet worden verteld wat te doen.

"Ga weg," snauwde ze. "Ik ben een fijne Stone Carrier en ik niet uw advies nodig."

Hij schudde zijn hoofd. Hij had nooit gedacht dat Maya kon deze komen. In een vlaag uit schuldgevoel probeerde hij de tas van haar worstelen, maar tevergeefs. Toen probeerde hij reden.

"Kijk naar hen mijn lieve," zei hij. "Ze zijn niet de moeite waard om. Je moet naar de zee en zetten voordat ze wegen je zo ver dat je niet kan functioneren naar beneden."

Maya beschouwd zijn woorden. Ze had niet vergeten hoe om te luisteren, alleen hadden legde ze haar gave opzij. Ze wist dat hij de waarheid sprak. 'Ik zal heengaan en doen wat je zegt. "

Tevreden, haar oude professor ging weg.

Maya verzameld alle stenen en leg ze in haar zak. Ze vastgebonden aan haar rug en ging naar de zee.

Het was al op tot 's avonds en de zon ging over het water. Lange gouden stralen gerekt naar hier en ze liep enkels in de zilte shore-break. Het tij kwam in en ze weinig tijd om haar taak te doen gehad.

"Toch," dacht ze, "het kan geen kwaad ze allemaal een laatste blik te geven."

Ze zat op een grote platte steen en nam haar schatten uit haar pak en legde ze allemaal met liefde voor haar. Met ieder hield ze Maya herinnerde zich de pijn, de woede, de pijn. Ze wist dat ze ook gehecht was om hen te laten gaan allemaal. Ze vervangen ze in haar pakket en wendde zich tot stap uit de rots en terug naar huis. Het was te laat.

Het tij was komen en als Maya nam de stap die ze gleed uit en dook in de verdieping water. Hoewel de zak op haar rug gespeld haar tot op de bodem zou ze niet naast zich neerleggen. Binnen enkele ogenblikken, Maya hield haar strijd en verdronk.

Aan deze dag de mensen van haar dorp herinner me de les die ze geleerd van de eenmalige Listener. De rots waarop zij haar laatste gedachten had werd genomen uit de kust en naar het centrum van het dorp gebracht. Er werd gesneden door de professor, een shaper van wezens, in een standbeeld van Maya.

De inscriptie op de basis leest, "Hier staat de luisteraar, verdrietig en alleen het resultaat van een vrouw die haar hart wendde zich tot steen.."
.