There Is No Blame

Het enige wat we lijken zo te popelen om te geven, maar niet genieten van ontvangst is de schuld. Wij zijn een cultuur rijk aan schuld nog arm aan verantwoording en verantwoordelijkheid. Blame brengt ons in de buurt van slachtofferschap, een plaats van geen keuzes. Het wordt de rechtvaardiging voor krachtige actie. Wat als we konden gewoon schuld los te laten en te accepteren verantwoording? Wat als we konden buiten de schuld te geven bewegen en zijn verantwoordelijke volwassenen? Wat zou onze werkplekken eruit? Onze gezinnen? Onze natie? Nog belangrijker, wat zou je interacties persoonlijk en professioneel uitzien als je wist dat er geen blaam?

In meer dan twintig jaar van coaching in organisaties heb ik geconstateerd dat wat er gebeurt in een organisatie is wat er moet gebeuren . Dat wil zeggen, de dynamiek tussen mensen spelen zodanig dat de resultaten die we zien logisch. Als ik je niet respecteren en je me niet respecteert, zal ons gedrag tegenover elkaar die innerlijke disrespect weerspiegelen. Er is geen andere manier zou kunnen spelen, tenzij een van ons verandert ons gezichtspunt. Uw respectloos gedrag heeft een inflammatoire effect op mij. Ik slaan terug en mijn gedrag heeft een negatief effect op je. Wij voeden woede elkaars. We samenspannen. Ik moet voor u om boos en onredelijk zijn, omdat het rechtvaardigt mijn denken en mijn gedrag.

Daarnaast is de structuur van onze organisatie stimuleert ons conflict. Onze manager niet het conflict tussen ons te pakken. Mensen om ons heen zijn bang om betrokken te raken. Zelf optimaliseren gedrag wordt beloond eerder dan het aanmoedigen van gedrag dat de hele optimaliseren. Je werk lijdt omdat ik niet reageren op uw behoeften. Mijn werk lijdt omdat je niet reageren. Mijn medewerkers en uw medewerkers zien elkaar als vijanden, in plaats van als leden van hetzelfde team. Wie is de schuldige? Ben ik het? Ben jij het? Is het onze manager, die niet zal gaan met ons? Is het de organisatie die ons gedrag beloont?

De schuld is niet het antwoord. Leiderschap is. De vraag die moet worden gesteld is: Wat wil ik? Wat willen we? In de schuld te geven zijn we gefocust op wat we niet willen. Beschuldigen leidt ons naar een van de twee posities, om "victimful" of krachtig te worden. Als slachtoffer heb je geen keuzes. U bent afhankelijk van de beslissingen van anderen. Als u besluit om te vechten, dan moet je krachtig geworden. Als een krachtig persoon is er maar een keuze, aan jou.

Het doel van het slachtoffer te verliezen en dan worden gezien als de ongelukkige, speciale. Het doel van de krachtige persoon is om te winnen ten koste van iemand anders. Leiderschap gaat over ware kracht. Ware kracht is actie van de erkenning dat er veel keuzes en dat de resultaten moeten ons allemaal ten goede komen. De leider vraagt: Wat willen we? De organisatie nodig heeft om succesvol te zijn. Mensen in de organisatie moeten zich veilig voelen, gewaardeerd, en een deel van iets zinvols. Deze omgeving wordt gecreëerd door het aanbieden van een overtuigende visie, met duidelijke gedragsverandering verwachtingen, het luisteren, het aanbieden van eerlijke feedback, en voldoen aan de behoeften van mensen.

Als u de leider en de dingen niet goed gaan in uw organisatie, afdeling, of team, begin bij jezelf. Heb je weer een visioen te stellen? Zijn verwachtingen duidelijk? Voldoet u aan de behoeften van mensen? Hebben ze de middelen hebben om hun werk te doen? Denk je echt spreken met anderen en goed te luisteren? Zelfs als u niet de aangewezen leider, kunt u de meeste van deze dingen te doen. Er is niemand de schuld, maar er zijn antwoorden te vinden. Er zijn mogelijkheden om in beslag worden genomen.

Zoals u weet is dit een verkiezingsjaar. De twee kandidaten, Obama en Romney, zijn ver in de schuld spel. De politiek van schuld heeft zich opgevoerd in de afgelopen jaren. Aanval advertenties en vinger wijzen door de kandidaten zijn gericht op het aanbrengen van een negatieve, onaangename emotionele ervaring om de tegenkandidaat. Ik heb gelezen en gehoord haatdragende opmerkingen mensen houden in de richting van President Obama. De schuld spel is succesvol geweest met deze mensen. Aan de andere kant, waren er veel liberalen die George W. Bush haatte. Haat is een geconditioneerde emotionele respons op basis van constante herhaling van de schuld te geven gedachten. Er zijn tal van redenen om intelligente meningsverschil met de huidige en voormalige presidenten hebben. Haten iemand niet iets recht te zetten.

Conflict tussen de partijen is een logisch resultaat, omdat het systeem van hoor en wederhoor. Als je iemand hulp van een andere partij te regeren, helpt u de concurrentie. Uw hulp kan essentieel zijn voor het land, maar het kan uw partij de kosten van de volgende verkiezingen. In dit hoor en wederhoor systeem moet elke partij voor de andere te mislukken. Verzuim door een partij, wordt gevierd door de andere, ook al kost het land als geheel. Wie is de schuldige? Is het de president? Is het de voorzitter van het Huis? Er is geen gedeelde visie. Het is niet een prioriteit om samen te werken. De huidige toestand is precies wat er moet gebeuren, omdat de dynamiek in de plaats niets anders kan worden uitgevoerd.

Zeker een grote tragedie (Like 11/09) kon ons bij elkaar te brengen. Is dat wat we willen? Of zou leiders opvoeren en het creëren van de visie, bieden duidelijke verwachtingen aan hun partijdige collega's om samen te werken, en te luisteren naar alle standpunten. Als burgers kunnen we weigeren om negatieve campagne opting plaats in staat te stellen visie en strategie van de leider te begrijpen. Wij eisen zo weinig van onze politieke leiders.

Er is geen blaam. Het gaat niet over schuld. Het gaat over visie en leiderschap. Het gaat over gedragen op manieren die aansluiten bij de visie en onze waarden. Het gaat over de intensivering buiten onze kleine wereld moet recht zijn en om onze weg te hebben. Het is het overstijgen van onze kleine ego die vecht om zijn zelfbeeld, haar politieke of religieuze agenda, haar geloof te verdedigen --- en het herkennen van onze onderlinge afhankelijkheid. We hebben allemaal invloed op elkaar.

Er is geen blaam. Er is verantwoording, dat is uw inzet te leveren op uw afspraken. Er is de verantwoordelijkheid, dat is uw vermogen om te reageren. In Washington, wie zal verantwoordelijk zijn en bereiken over partijlijnen te doen wat het beste is voor het hele land? Op uw werkplek, zal die verduidelijken wat wordt gezocht en opvoeren om dit te bereiken? Hetzelfde kan worden gesteld over uw familie of gemeenschap. Je gedachten, woorden en daden invloed op anderen. Uw woorden en daden zijn uw boodschap, uw erfenis. Bent u een visionair, of bent u een Blamer? De keuze is aan jou
.