In wiens naam, want God's Sake?

De verachtelijke, weerzinwekkende en walgelijke aanval op jonge meisjes in een kroeg heeft de hele natie verontwaardigd. Het incident verslaat alle redeneringen en iedereen heeft achtergelaten in een staat van shock. Wat is nog meer verschrikkelijk is het feit dat de verwerpelijke aanval op jonge vrouwen werd gedaan in de naam van religie door zogenaamde en zelf beleden hoeders van de moraal die het lef had om te verklaren dat zij optreden aan de Indische cultuur te behouden.

Zoals verwacht is er wijdverspreide verontwaardiging onder het maatschappelijk middenveld. Helaas is de hele kwestie heeft also3235441810_be0d693c50_m.jpg voer voor dubieuze agenda's en politieke bashing geworden. Wat is nog meer te betreuren is dat de daders kunnen vrijuit gaan of in het beste geval met een minimale straf.

Dat vrouwen met dergelijke minachting werden behandeld door een stelletje hooligans terwijl veel bekeken is beschamend en spreekt boekdelen over de heersende stand van zaken. Hoe ver zullen we bukken in de naam van religie.

Ik herinner me een dag december zestien jaar geleden, toen ik schaamde me van mijn geloof net zoals ik nu ben. Het was de dag een huis van God werd vernietigd in de naam van een andere God, bij het ontstaan ​​van mij. Op die noodlottige dag ondervraagd ik mijn eigen geloof net zoals ik nu doe.

Ik ben een hindoe door geboorte en door de keuze. Ik ben geboren om te diep hindoeïstische ouders, maar groeide op in landen van uiteenlopende religies. Mijn ouders nooit opgelegd hun standpunten of overtuigingen. Thuis werden Hindoe festivals gevierd met verve en een aantal rituelen en de vele vragen die ik op verschillende momenten van mijn leven waren openhartig en zonder poespas beantwoord. Het is veel later in het leven, dat ik ontdekte dat mijn moeder niet echt was gebogen over rituelen, maar het was haar manier van de invoering van mij om mijn geloof. Ik ben opgegroeid met mijn set van vragen en twijfels en ieder kreeg gewist met eenvoudige eerlijkheid.

Toen ik vroeg op een dag of ik kon naar de kerk gaan en deelnemen aan de communie als al mijn schoolvrienden deed (ik was in een kloosterschool) mijn ouders gewoon antwoordde dat ik kon als niemand had geen bezwaar. Ik denk dat ik had een heftige weigering verwacht en was een beetje perplex door hun reactie. Ik wilde naar de kerk vaak en vonden zelfs een humane priester die me toegestaan ​​om de heilige hostie te proeven. Enkele jaren later, terwijl in een islamitisch land wilde ik snel in de heilige maand van de Ramadan en opnieuw kreeg ik de warme goedkeuring van mijn ouders. Ik vierden de sabbat met mijn joodse vrienden ook en met elk van die gebeurtenis mijn overtuiging werd versterkt toen ik was trots van het behoren tot een religie die geen deur niet dicht in mijn gezicht, maar aan de andere kant stond me toe om alle religies te omarmen. Ik was er trots op om een ​​Hindoe te zijn.

De verhalen van mijn ouders vertelde me alleen ging om mijn geloof te versterken. Ik was blij met de streken van de Heer Krishna en door de ontroerende verhalen van Ram, toen hij at de vruchten aangeboden door Sabri of reed in Kevät boot. Ik heb nooit de behoefte om de scherpzinnigheid en de menselijkheid van de religie Ik ben geboren in twijfel gevoeld. Tot de noodlottige dag in 2002.

Nogmaals mijn geloof wankelen. Welke vorm van het Hindoeïsme is vermoedelijk wordt verdedigd door een aanval op de vrouwen in het openbaar? Welke cultuur wordt bewaard? Zijn we niet een van de weinige religies die Godinnen aanbidt met misplaatste ijver? Dus hoe kan iemand bukken om dergelijke handelingen. Waar zijn onze zogenaamde godsdienstige hoofden, en waarom zijn ze stil. Ik heb me vaak afgevraagd waarom onze zogenaamde god mannen, degene die je ziet op tv en die hebben enorme aanhang nooit uit te spreken wanneer dergelijke incidenten plaatsvinden. Ze kozen gewoon om te zwijgen. Of het nu de moord op een meisje, het verbranden van een bruid voor bruidsschat, of de verkrachting van een Dalit meisje, heeft men nooit een publieke veroordeling door de talloze religieuze mannen gehoord. Ze lijken koppig zwijgen over brandende maatschappelijke kwesties te zijn. En toch hebben ze de macht over de verandering die we zo hard nodig hebben om mee te nemen.

In een tijd dat mijn geloof wordt weifelende gaan mijn gedachten terug naar een dag waarop ik had een verschrikkelijke hoofdpijn en een kleine jongen opgevouwen is handen en sloot zijn ogen dicht na kennisgeving aan dat hij ging naar zijn Bhagwan (God) te vragen om mijn pijn weg te gaan. De hoofdpijn verdween als het gebed van de kleine jongen was hoorde een gezichtsloze en naamloze God. Dat is degene die ik wil geloven in de huidige
.