Heilige Wonden: A Love Story

Het was 22 september 1991 en ik kwamen onmiddellijk op het kantoor van Dr. Glenn's voor mijn Radix Carrosserie sessie. Ik had geen idee dat het leven dat ik dacht dat ik had geleefd was over te brokkelen zoals zo veel stukken van oud brood.
In de loop van mijn vierjarige ambtstermijn met Drs. Linda en Austen Glenn, ik begon aan een reeks van visioenen die verstoord en intrigeerde me ervaren. De beelden die zich aan mij geopenbaard had overstromingen voortkomen, ontrafelen in de meest onverwachte manier. Elk nieuw inzicht bracht zijn eigen unieke cascade van angstaanjagende emoties, maar de aard van het werk hield terug te trekken me. Niet in tegenstelling tot peeling opeenvolgende lagen van de huid van een ui, ik over de taak van het kijken diep in mijn eigen psyche. Andere reizen ik naar mijn innerlijke landschap had gemaakt was altijd vruchtbaar geweest, maar niemand had mij geleid tot de plaats waar ik stond op het punt om te gaan.
Zoals sleepte ik mijn voeten langzaam de rode baksteen stappen om Linda en Austen kantoor in hun voorsteden Conway huis, voelde ik een diep gevoel van angst. Ik stopte voor een moment op hun veranda een diep adem te halen als ik me herinnerde hoe pijnlijk mijn laatste sessie was geweest. Ik nam een ​​lange blik op de trapsgewijze klimop die tuimelde uit hun veranda en bedekt het grootste deel van hun gazon. Ik kon de heerlijke geur van de dikke witte Gardenia bloemen die de struiken bezaaid ruiken naast hun veranda zoals zo vele clusters van parfum gedrenkt wolken, dronken op hun eigen elixir. Ik opende de deur, het luisteren naar de bekende kraken van de scharnieren als Linda ontmoette me met open armen en een warme, uitnodigende omhelzing.
Zoals ik lag op mijn groene mat in het midden van de hardhouten vloer, een reeks cartoon achtige figuren ontrafeld in mijn hoofd. Een lange, donkere man apeared eerste, geëtst in het rood. Aanvankelijk leek hij een rode stok dragen. Ik kon nauwelijks ademen als ik keek deze wandelstok te zetten in een stijve penis, die hij op het naakte lichaam van een meisje wreef. Dan vouwde het beeld als een document ventilator, getransformeerd in een verticale zwarte lijn in mijn gezichtsveld. Voice Een klein meisje sprak: "Bad boy Je was niet de bedoeling om uit te komen!". Vervolgens zag ik de mollige vingers van de rechterhand van een kind, die een sleutel. Ze stak over en sloot de zwarte lijn, als ware het een deur.
In de komende jaren, zou ik beginnen aan een odyssee van epische proporties, verlaten van mijn lichaam en ziel kreunt in doodsangst. Ik zou reis nog verder naar binnen, terug in de tijd en ruimte, zelfs voorbij de donkere gaten van mijn persoonlijke verleden, en uiteindelijk aankomen oog in oog met spirituele extase.
Dit verhaal is een verhaal van verlossing en vernieuwing, dood en wedergeboorte, en zegevieren over de duisternis. Maar belangrijker nog, dit is een liefdesverhaal. Alone en volkomen verlaten, drift op verraderlijke wateren, werd ik vergezeld door een hemels figuur van het licht waarvan de naam is gewoon Grootvader.
Als psycholoog in de praktijk voor meer dan 13 jaar toen ik begon het blootleggen van de geheimen van mijn verleden, was ik al goed bekend met een groot deel van de literatuur over kindermishandeling. Ik wist dat verraad in de vorm van seksueel misbruik creëert een opening - een heilige wond - waardoor de Goddelijke kunnen komen. Het is geen toeval dat misbruikte kinderen hebben vaak een grotere toegang tot de wereld van de geesten; ze hebben immers al doorgedrongen.
Ik weet niet zeker wanneer ik voor het eerst in aanraking met de zwarte raven van wanhoop, maar ik sterk vermoed dat ze hebben met mij al mijn hele leven. Ik herinner me echter te horen op de leeftijd van vier toen ik reisde met de trein naar St. Louis met mijn oudtante om mijn grootouders te zien. De raven werd wakker toen mijn grootmoeder zei dat het tijd voor mij om een ​​bad te nemen. Toen ik me realiseerde dat mijn grootmoeder en tante van plan om me te baden - naakt - de spookachtige kreten van de raven galmde in mijn hoofd. Het klapperen van hun vleugels als ze begonnen te scheuren in mijn hart, stuurde me in paniek. Niemand, zelfs niet ik besefte dat de raven had een goede reden om te vrezen dat de kwetsbaarheid van een naakt lichaam.
Als oudste van vijf kinderen, ik vaak heb lange tijd alleen toen ik nog heel jong was, en ik had een zeer rijke en actieve relatie met een denkbeeldige speelkameraad genaamd Jocko. Ik was emotioneel verontrust, altijd angstig en bang, en ik had een zeer moeilijke tijd om vrienden te maken.
Ik herinner me mijn oma en mijn beschermengel. Ze werkelijk betaalde aandacht aan mij en vaak tussenbeide in mijn verdediging; Ik wist duidelijk dat ze een antwoord op mijn gebeden was. Niemand anders deed dat. De raven werd gek toen ze stierf. De klauwen en scheuren, de vreselijke schreeuwen in mijn hoofd, leek eindeloos.
Ik had een geheim dat allemaal van mij, iets wat niemand kon nemen van mij was. Ik ontdekte een wereld vol felgekleurde fantasiewezens met wie ik gedragen op vele lange gesprekken. En, het beste van alles, Jocko woonde hier! Ik genoot van mijn vermogen om te ontsnappen aan deze andere wereld waar ik achter kon de leegte en ellende van mijn echte. Tot - op een dag toen ik probeerde om mijn ouders te praten over mijn vriend Jocko medailles en de wereld die hij bewoonde. "Crazy", ze belde me. "Evil", zei ze. En ik geloofde hen.
Tegen de tijd dat ik naar school ging, heb ik last van nachtmerries, eetproblemen, en gedragsproblemen. Ik ontdekte jaren later, toen mijn vader op onverklaarbare wijze gaf me mijn kindertijd medische dossiers, dat ik was gediagnosticeerd als emotioneel gestoorde op de lagere school. En de dokter had twee uitbraken van vaginitis ontdekt. De raven waren nergens te vinden.
Na het succesvol vechten depressie, een resultaat van verdriet over mijn scheiding in 1985, vond ik mezelf worstelen met mysterieuze lichamelijke kwalen. Ik zocht medisch advies van huisartsen, chiropractors en neurochirurgen. Maar niemand kon de niet-aflatende slapeloosheid, rugpijn, en chronische dis-gemak en de angst die me geteisterd verklaren. . Psychotherapie en lichaamswerk verstrekt slechts kleine opluchting
Toen de dromen begon - vreemde beelden van een kleine hysterisch kind, slingeren zich tegen de vurige rode, brandende muren van een kuil, wanhopig willen uit deze "brandende plek". En in 1988 was er een droom: een lichaam van het water staat, omringd door bomen en geflankeerd door de bergen naar links. Een groot aantal van de stamhoofden marcheren over de rand van deze bergen blazen hun tribale horens. Ik ben vol ontzag, denk bij mezelf in de droom staat dat dit een zeer belangrijke droom en een die ik moet delen met mijn droom groep moet zijn.
Ik kijk mezelf lopen op het water naar de voet van de berg. Ik besef nu deze stamoudsten zijn mij roepen. Ik ben gekleed in een dunne witte jurk als ik klim de kant van de berg, waar ontdek ik een jongere Indiase man. Ik ben nu naakt als we een ritueel uit te voeren. Witte rook golven om ons heen als hij danst in een cirkel om me heen. Het is goed dat ik naakt omdat hij en ik nooit zal trouwen. De ouderen kijken als de ceremonie opbrengst. De Indiase man en ik loop buiten arm in arm als we nu om te trouwen.
Op 15 september 1992 begon ik het zien van een therapeut genaamd Anna. Ik wist heel weinig over Anna, behalve dat ze een uitstekende reputatie en dat ze was zeer geïnteresseerd in het boeddhisme. De dag daagde helder en zonnig als ik sleepte mezelf uit bed na een slapeloze nacht. Mijn hart voelde zwaar en het brandende gevoel in mijn maag had ik het leven met meer dan een jaar, leek erger dan normaal. Hoe ik te slepen mijn lusteloze lichaam op de vele stappen naar haar kantoor, zal ik nooit weten. Hotels met Anna's hulp en aanmoediging, begon ik met veel aandacht voor de visies die was begonnen resurfacing eerder datzelfde jaar, tijdens de dagelijkse meditaties . Gedurende deze tijd, ik vaak mediteerde 3-4 uur per keer. Ik begon alles in de kleinste details vast te leggen en de visionaire proces geïntensiveerd in de komende drie jaar. In het begin van 1993, een geest door de naam van Lady in White (LIW) begon me te confronteren met een aantal onverwachte en beangstigend materiaal.

1/24/93

LIW staat in de verte, op de top van een paarse berg aftekenen tegen een hemelse maan. Zij houdt een kleine baby, gekleed in witte gewaden en cirkels rond een laaiend vuur, stoppen bij elk van de vier richtingen om het kind te verheffen tot de hemel. Terwijl ze de handen van de zuigeling aan mij, zie ik een grote amethist kristallen ingebed in haar voorhoofd. "Ze is opgeroepen weer om een ​​aantal belangrijke helende werk op aarde te doen," de Vrouwe legt. "Alles is op het punt om samen te komen voor haar, maar haar ziel zal voelen alsof het wordt gescheurd en gescheurd in vele stukken."
LIW legt haar hand op de paarse steen die begint vorm te krijgen op mijn eigen voorhoofd. "Dit is het teken dat we hebben haar gegeven. Het is ontworpen om een ​​opening te bieden. Ze zal worden verlicht van binnen en van buiten en ze zullen weten. Ze is bedoeld om de aarde te verlichten, om licht te schijnen op alles wat ze tegenkomt. Ze moet weten de brandende aard van dit licht. "

1/25/93

LIW dansen vreugdevol op de top van de paarse bergen, uitgestrekte armen naar de hemel. De briljante maan staat als stille getuige van haar smeekbeden, als de sterren knipoog in de waardering. De baby, grauw van kleur en nauwelijks ademen, ligt uitgestrekt op de grond in een kist-achtige put. De amethist in haar voorhoofd nauwelijks flikkert en haar huid is blauwgrijs. Ik ben bang dat ze dicht bij de dood, maar de dame legt uit dat ze gewoon is in afwachting van de wedergeboorte.
Ik kijk in afschuw als LIW dumpt terpen van vuil op de top van de baby. Dunne bladen van licht gooi naar de lucht van onder de grond en een brullende vuur explodeert van de splinters van het licht. De brand zelf brandt uit, waardoor de kleine pit zoek vergoelijkt. De baby is nergens te bekennen. Een kleine amethist steen is alles wat overblijft van haar.
Een bliksemschicht stort neer uit de hemel, het slaan van de paarse steen. Een vloeistof begint te sissen en bubble rondom het kristal. Van deze vloeistof, verschijnt er witte rook vormen een solide wolk boven de put. De rook is opgetrokken tot een zeer klein bevroren kind onthullen.

ik zag Anna twee keer per week voor de individuele sessies en de ontmoeting met mijn droom groep wekelijks, terwijl het werken met mijn analist drie keer per jaar tijdens de vierdaagse retraites. Verbazingwekkend genoeg, ik erin geslaagd om een ​​succesvolle eigen praktijk te behouden en bleef dagelijks te mediteren. Toch vond ik het bijna onmogelijk om te socialiseren met mensen en vond mezelf het leven een soort kluizenaar levensstijl. Anders dan gaan werken, het verzorgen van het huishouden, en het bezoeken met mijn familie op speciale gelegenheden, ik zelden verliet mijn huis. De meeste van mijn vrienden uiteindelijk dreef weg.
De visioenen voortgezet als ik groeide steeds ambivalent over de intensivering van de verbinding die ik voelde met Anna. Hoewel ze was zeer goed over me te laten weten hoe je in contact met haar te krijgen wanneer ze de stad uit was, hoe dichter ik voelde aan haar, hoe banger werd ik dat ze me zou verlaten. Ik herinner me haar meerdere malen te bellen op een dag, de eerste annuleren al mijn afspraken en dan terug te bellen om te herschikken. Ik verwonderde me over het geduld en mededogen ze me in al die jaren werkte ik met haar liet zien. Ik weet nu dat ik haar mijn leven te danken.

2/7/93

Zoals ik staren in een laaiend vuur, maak ik een donker gezicht met gouden ogen weifelende in en uit de vlammen. Mesmerized, blijf ik te staren als de vlammen sterven naar beneden. Een grote man met een lang wit gewaad met gouden draden staat nu voor mij, torenhoog mijl boven de aarde. In de ontmoetingen te komen met deze mysterieuze en fascinerende man, ik zou komen om hem te kennen als de meester.

2/8/93

De meester en staar ik in stilte bij elkaar door de vlammen van een brandende vuur. Zijn ogen zijn zeker gouden en zonder leerlingen, met zwarte lijnen geëtst over hun oppervlak, geven hem het uiterlijk van sommige wilde, buitenaards wezen. Toch lijkt hij Oosterse, met wit haar, een witte sik, en dunner wordend haar. Toen het vuur gaat liggen, zijn ogen flits lichtstralen die de duisternis om mij heen te verlichten.
Als bij toverslag, mijn lichaam begint te zweven als een tabel wordt weergegeven, opgehangen in de lucht over de sintels van het vuur. De Master manoeuvres mijn lichaam op deze tabel, verwijdert mijn kleding, en snijdt me open van nek tot lies. Hij bereikt in de holte en haalt er een klein kristal klok die dicht bij middernacht leest. "Het is bijna tijd voor de ziel werk te beginnen," zegt hij. Na onderzoek van mijn hart, peilt hij diep in mijn baarmoeder en ontdekt een baby. Als hij raakt haar liefdevol, een rokerige witte mist begint te materialiseren. De Master zucht met duidelijk plezier en vervolgens ademt op de kleine witte wolk. Het huivert onmiddellijk in reactie en felle lichten dansen door het transparante vorm. Hij sluit de opening in mijn lichaam en ik met pensioen aan de andere kant van het vuur.
Stilte daalt op ons. Ik smeek hem om me te vertellen wie hij is. Hij tempo heen en weer, dan gaat weer zitten. Een grote traan rolt uit zijn linkeroog. Ik kom over en veeg het zachtjes weg. "Je hoeft me nog niet herkennen, hè? ' zegt hij.
"Nog niet, Master, maar je vertelde me de laatste keer dat we spraken dat Anna zou weten wie je bent. Is dit waar? Wil je dat ik om haar te vragen?" Hij zegt dat ik met Anna moet praten, dat hij en Anna elkaar goed kennen. "Hoe zal ze herkennen, meester?"
Als ik kijk naar hem, een briljante blauwe, ronde licht vormen in de voorkant van zijn gezicht. Dan verandert het naar wit, geschetst in blauw. De Meester zegt: "Vertel haar over het blauwe licht vervagen in wit, zo briljant is er niets anders en zij zullen weten."
Als hij zich voorbereidt om te vertrekken, ik aanloop naar hem, roepen en het aanpakken van hem als grootvader. Deze woorden vliegen uit mijn mond, alsof geuit door iemand anders uit een andere plaats. Hij is net zo verbaasd als ik. "Is Grootvader toch?" Ik vraag. "Opa, ik weet je. Ik weet je, grootvader!"
Zowel in tranen, we omarmen. Toen ik mijn ogen open, is hij weg. Ik vang een glimp van hem op te verdwijnen achter een gouden deur. Het blauwe licht verschijnt weer, en weer verdwijnt in wit. En ik hoor deze woorden: "Blauw licht vervagen in wit - zo briljant is er niets."

2/14/93

Ik ben in een vreemd land. Witte gordijnen hangen overal. De winden huilen en de nevels zijn op de stijging. Voices echo om me heen, maar ik zie niemand. De gordijnen vormen een doolhof waardoor ik mijn weg duidelijk niet kunnen zien.
Een zeer oude man blijkt uit binnen de golvende witte stof columns. Hij draagt ​​een lange jurk brokaat vergelijkbaar met de master, alleen neer gewogen door zwaardere versiering en gouden draden. Hij heeft een zeer lange nagels, lang haar en een lange puntige baard. Hij kijkt Oriental als grootvader - alleen veel ouder. Zowel zijn haren en baard zijn zuiver wit. Zijn lange juwelen vingers wenken me om hem te volgen en hij brengt me in een rijkelijk versierde kamer, versierd met goud.
Een sierlijke, gouden, glazen dak case ligt hoog op een voetstuk. Als ik dichterbij Heb krijg, kan ik zeggen dat het een kist. Er is een orgaan binnen. Ik word ingehaald door verdriet als ik herken mijn geliefde grootvader! Ik kruip boven op de kist, huilen en huilen uit hem. Heb Wonder boven wonder, ik vind mezelf nog eens buiten te midden van het doolhof van witte gordijnen. De wind blijven huilen als de mist verzamelen rondom mij. Voices echo overal; schimmige vormen zweven langs me heen. Grootvader gouden gezicht verschijnt in de lucht, en hij spreekt tot mij. "Dit is het land van het zichtbare en het onzichtbare, het bekende en het onbekende, het land van de werkelijkheid en onwerkelijkheid, van de dood, wedergeboorte en reïncarnatie. Ik zal altijd bij je."
Van onder een van de gordijnen kruipt een kleine jongen, het trekken van een rood hoofd meisje in een witte jurk. Een vreemd licht omringt hen.

2/16/93

Ik Anna zag gisteren en vertelde haar over mijn meditaties, zoals grootvader had gevraagd. Anna droeg een Oosterse zoek zijden jas, marine blauw van kleur met fel gekleurde zijden bloemen geborduurd op de voorkant. Ik hield mijn ogen gesloten op dat jasje als ik was zo bang voor haar reactie. Wat als ze vertelde me dat ik was uit mijn gedachten? of waanvoorstellingen? Geen weldenkend mens zou toegeven dat het zien van geesten nu, zouden ze? Ik hield mijn adem en getraceerd de teen van mijn voet rond het ontwerp op haar kleed als ik lees de ingang gedateerd 2/8/93. Toen ik klaar was met de passage, ik keek om te zien Anna glimlachte naar me. Ze gaf aan dat ik moet stoppen met lezen en dan ze net staarde me voor wat leek een eeuwigheid. Ik herinner me nog de luide tikken van de kleine mahonie klok op haar bureau terwijl ik wachtte op haar reactie. Toen nam ze een diep adem en vertelde me dat ze inderdaad herkende Grootvader! "Zijn naam is Medicijn Boeddha," zei ze. Ze wees naar de lapis lazuli ring die ze draagt. "Ik draag deze steen vanwege mijn relatie met hem."
Rillingen liepen op en neer mijn lichaam terwijl ze sprak. Zoals ik haar kantoor verliet, mijn benen voelde als elastiekjes en werd ik overmand door emotie. Mijn reis was begonnen. Ik voelde me totaal verward en versuft, en, vreemd opgetogen

© 2002 Kathy Martone